Zaterdagochtend. Geeuwend knipperde Susan met haar ogen. Het streepje zonlicht dat tussen de gordijnen door haar gezicht bereikte, deed haar laatste droom vervagen. Ze wierp een blik op haar wekkerradio. Kwart voor negen: bijna tijd om op te staan. Loom rekte ze zich nog een keer uit. Ze merkte dat ze nodig moest plassen. Het liefst had ze alles heerlijk in haar bed laten lopen, maar vanochtend had ze geen tijd om haar lakens te verschonen. Om tien uur zou Katja voor de deur staan voor een dagje shoppen. Ze besloot zichzelf een minder arbeidsintensief pleziertje te gunnen.
Susan kwam overeind en liet haar benen één voor één op de grond glijden. Even bleef ze op de rand van haar bed zitten, toen stond ze op en liep ze naar de wc. Zonder haar slip uit te trekken nam ze plaats op de toiletpot. Ze trok haar nachthemd een eindje omhoog en begon te plassen.

Nog nagenietend van haar handmatig opgewekte climax liep Susan even later de badkamer in. Ze stapte uit haar natte onderbroek en hing hem over de rand van het bad. Ze had vannacht net haar laatste wasgoed weggedraaid, dus deze slip zou even moeten wachten tot ze weer een trommel vol had.
Susan trok haar nachthemd uit en draaide de kraan van de douche open. Toen het water warm genoeg was, stapte ze de matglazen cabine in.

“Hé meid, hoe is-ie?” Katja zoende Susan uitbundig. De twee vriendinnen kenden elkaar al sinds de middelbare school, waar ze een een tijdlang een onafscheidelijk duo hadden gevormd. Nadat extraverte Katja had ontdekt dat ze met haar pas verworven vrouwelijke vormen jongens het hoofd op hol kon brengen, was ze in de derde klas wat vervreemd van de ietwat verlegen Susan, die niet goed raad wist met haar ontluikende lichaam. Een paar jaar later hadden ze de draad weer opgepakt, en hadden ze zich met een stel andere meiden van school wekelijks in het uitgaansleven gestort. Nu ze beiden tegen de 30 liepen, waren ze hun wilde haren kwijt. Het was inmiddels al weer twee maanden geleden dat ze in Amsterdam voor het laatst met hun clubje hadden gestapt.
“Met mij is alles goed,” zei Susan. Ze wees op Katja’s strakke lichtgele broek. “Gaaf kleurtje.”
“Dank je,” zei Katja. “Maar het is wel besmettelijk. Het een crime om dat ding schoon te houden. Bij het minste spatje van het een of ander is hij al rijp voor de was.”

“Zullen we nog even een koffie doen voordat we weggaan?” vroeg Susan.
“Ja lekker,” antwoordde Katja. “Ik moet je trouwens nog iets laten zien.” Terwijl ze haar smartphone uit haar tas haalde, begon ze te giechelen. “Bas stuurde me gisteren de link naar dit filmpje.” Ze veegde een paar keer met haar vinger over het display en gaf het apparaat aan Susan.
Susan zag een schokkerig filmpje, dat duidelijk met een mobiele telefoon was opgenomen. Een van achteren gefilmde vrouw met een donkerblauw topje beende haastig door een winkelstraat. Een steeds groter wordende natte plek in haar witte broek verried dat ze de controle over haar blaas had verloren.
“Nu goed opletten,” waarschuwde Katja, “zometeen zie je haar even van de zijkant.”
Susan zag hoe de filmer zijn pas versnelde om het door een zonnebril en baseballpet deels afgeschermde gezicht van de vrouw in beeld te nemen. Haar hart sloeg een slag over toen ze plotseling zichzelf herkende.
“Volgens Bas heeft ze wel wat van jou weg,” zei Katja lachend. “En ik moet zeggen: ik zie ook wel een gelijkenis.”
Volkomen overdonderd staarde Susan naar het scherm. De camera zwenkte naar het lange druppelspoor op straat. Toen ging het beeld op zwart.
“Hilarisch, vind je niet?” gierde haar vriendin.
Susan forceerde een glimlach. “Wel lachen, ja,” zei ze met gloeiende wangen. “Maar wel lullig voor die vrouw dat ze zo gefilmd is.”

Susans gedachten dwaalden af naar de vreemde ontwikkeling die ze de afgelopen anderhalf jaar had doorgemaakt. Sinds ze bij toeval had ontdekt dat het haar seksueel opwond, had ze er een gewoonte van gemaakt expres in haar broek te plassen: niet alleen binnen de veilige muren van haar appartement, maar ook op straat. Talloze malen had ze de stad doorkruist met een kletsnatte broek, die ze met een lange jas en hoge laarzen voor de buitenwereld verborgen hield. Maar op zoek naar de ultieme kick was ze ooit nog een stap verder gegaan: op zekere dag was ze een eind de grens over gereden om ten overstaan van een grote mensenmassa open en bloot in haar broek te plassen. Vermomd en ver van huis had ze zich anoniem gewaand. Vandaag werd haar pijnlijk duidelijk dat anonimiteit in het internettijdperk niet meer bestond.
Een gevoel van schaamte overviel haar: terwijl haar vriendinnen carrière maakten of zich vol overgave wijdden aan de opvoeding van hun pasgeboren kroost, was zijzelf getransformeerd in een onzindelijk klein kind, dat het te pas en te onpas in haar broek deed. Als haar naasten haar ooit zouden ontmaskeren als de vrouw in het gênante filmpje, zou ze zich nooit meer aan hen durven vertonen. Desondanks moest ze er niet aan denken haar spannende hobby op te geven.

Toen ze een half uurtje later naar het vlakbij gelegen stadscentrum liepen, draaiden Susans hersens nog altijd op volle toeren. Het leek gelukkig geen moment in Katja te zijn opgekomen dat zij daadwerkelijk de broekplassende vrouw op Internet kon zijn. Toch was ze er nog niet helemaal gerust op. Het liefst had Susan het haar vriendin op de vrouw af willen vragen, maar uit angst zich alsnog verdacht te maken, durfde ze niet meer over het filmpje te beginnen.
“Zeg Suus,” vroeg Katja opeens, “hoe is het eigenlijk afgelopen met die gozer met wie je er op onze stapavond vandoor ging?”
Susan voelde haar gezicht weer kleuren. Voor de tweede keer in korte tijd wist Katja haar in verlegenheid te brengen met een pijnlijk hoofdstuk uit haar leven: na een wilde nacht in zijn Amsterdamse bovenwoning had ze haar eenmalige bedpartner weinig chique achtergelaten met een ondergeplast tapijt en drijfnat beddengoed. Als hij ooit zou ontdekken wie ze was, zou ze een groot probleem hebben. “Eh, ik ben meegelopen naar zijn huis en heb toen direct een taxi naar het station genomen,” loog ze.
“Goed zo,” lachte Katja. “Hij was veel te jong voor jou, en bovendien een enorme slijmbal.”
Tot Susans opluchting was het onderwerp daarmee afgedaan. Ze nam zich voor in het vervolg voorzichtiger te zijn, opdat niemand ooit iets zou ontdekken over haar beschamende fetisj.

“Wat vind je ervan, zullen het hier maar bij laten?” vroeg Susan toen ze met hun handen vol plastic tassen de zoveelste winkel verlieten.
“Ja, ik geloof dat ik nu wel genoeg heb,” lachte Katja. “Ik zal onderhand wel rood staan. Ik moet trouwens best nodig plassen, dus laten we maar naar jouw flat teruglopen.”
Al keuvelend liepen de dames door de straten van de binnenstad. Susan genoot van het ongedwongen gezelschap van haar vriendin. De spanning van vanochtend was inmiddels uit haar weggevloeid.
Op het grote stadsplein stuitten ze op een samenscholing van mensen. Een deel van het winkelend publiek stond in een cirkel rond een opgewonden schreeuwende kerel, die werd geflankeerd door een cameraman en een vrouw met een microfoon aan een hengel.
“Hé, televisieopnamen,” merkte Katja op. Nieuwsgierig strekte ze haar nek uit. “Laten we even gaan kijken.”
De vriendinnen liepen in de richting van de menigte. “Hé, wat leuk,” riep Susan enthousiast, “dat is Walter Koopman van Makkelijk Verdiend.”
“Wat is dat?” vroeg Katja.
“Een programma van de lokale omroep hier,” legde Susan uit. “Mensen krijgen geld aangeboden om zichzelf voor schut te zetten, daar komt het op neer. Eigenlijk heel flauw, maar als je in de juiste stemming bent best wel grappig.”
“Komt dat zien mensen,” tetterde de presentator over het plein. “Vandaag zoeken we iemand die bereid is in zijn broek te plassen.”
Op slag kreeg Susan het warm.

Katja en Susan vonden een vrije plek in de meute nieuwsgierigen. Naast de plaatselijke tv-held stond een meisje van een jaar of twintig, dat schuchter de kring rondkeek.
“Deze dappere jongedame is bereid het voor 500 euro in haar broek te doen,” kondigde Koopman aan. “En ze luistert naar de naam…?”
“Myrthe,” zei het meisje verlegen.
“En wat doe je in het dagelijks leven?” vroeg de presentator.
“Ik ben studente,” antwoordde Myrthe.
“Aha,” zei Koopman, “dan begrijp ik waarom je het geld zo goed kunt gebruiken. Nou Myrthe, the floor is all yours. Geef haar alvast een hartelijk applaus, dames en heren!”
Gadegeslagen door een groeiend aantal belangstellenden concentreerde het meisje zich op haar ongewone taak. Terwijl het publiek de adem inhield, tuurde ze ingespannen naar het kruis van haar spijkerbroek.
“Kom op Myrthe, we zien nog niets,” spoorde Koopman haar aan.
Met een wanhopige uitdrukking op haar gezicht bleef zijn slachtoffer nog even roerloos staan. “Sorry, het lukt niet,” zei ze ten slotte. Met een hoofd als een boei verliet ze de arena.

“Helaas, we moeten op zoek naar een nieuwe vrijwilliger,” riep Koopman. “Om jullie over de streep te trekken verhoog ik mijn bod naar 1000 euro. Wie durft het aan? Wie zet voor dit mooie bedrag even zijn schaamte opzij?” Eén voor één probeerde hij de mensen in het publiek tot deelname te verleiden, maar stuk voor stuk bedankten ze voor de eer.
Susans hart klopte in haar keel. Myrthes mislukte poging illustreerde hoe moeilijk het was de controle op te geven en je blaasinhoud zomaar te laten lopen. Maar zijzelf had ruime ervaring: broekplassen was haar core business. Als ze zou meedoen, kon dat geld haar niet ontgaan. En het was een unieke kans om haar geheime liefhebberij een keer openlijk uit te oefenen, zonder dat iemand er er iets anders achter zou zoeken dan simpel winstbejag. Ze keek opzij naar haar vriendin. Wat zou die ervan vinden als ze zichzelf publiekelijk zou vernederen?
Katja stootte haar aan. “Hé Suus, dit is wat voor jou,” grapte ze. “Jij hebt er al ervaring mee,” voegde ze er met een knipoog aan toe, doelend op het filmpje van Susans vermeende lookalike.
Susan lachte schaapachtig met haar mee. Ze vroeg zich af hoe hoe lang de plagerijen in haar vriendengroep zouden aanhouden als ze het voor het oog van de camera in haar broek zou doen. Ze schrok toen ze zag dat de presentator hun kant op keek.

Terwijl hij op hen toeliep, wees Koopman lachend op de volgepropte tassen van Katja en Susan. “Ik zie hier twee knappe dames die zo te zien wel een aanvulling van hun saldo kunnen gebruiken!” Hij richtte zich tot Susan. “Voor 1000 euro kun je heel wat kleren kopen. Wil jij de uitdaging aangaan en deze broek opofferen voor een kast vol nieuwe?”
Hij wachtte tot de geluidsvrouw haar pluizige microfoon boven Susans hoofd had gemanoeuvreerd. “Heb jij het lef om midden in de drukke stad in je broek te plassen?”
Susan voelde haar wangen warm worden. Nog maar twee dagen geleden, op koopavond, had ze op een steenworp afstand van deze plek onder haar lange rok stiekem in haar slipje geplast. En hoe vaak ze al met een geraffineerd verhulde natte spijkerbroek over dit plein had gelopen, wist ze niet eens meer bij benadering. “Nee, dank je wel,” hoorde ze zichzelf zeggen, “dat is niks voor mij.” Opgelucht haalde ze adem. Het was goed zo, hield ze zichzelf voor. Ze liep dan wel wat geld mis, maar zou het respect van haar vriendin behouden.
Susan zag de presentator een goedkeurende blik werpen op de rondborstige Katja. Ze was benieuwd met welke snedige opmerking haar welbespraakte vriendin hem zou afserveren.

“Deze mevrouw kijkt heel ondeugend uit haar ogen,” probeerde de onvermoeibare tv-coryfee. “Volgens mij is ze wel in voor een bijzonder verzetje.” Hij keek Katja uitdagend aan.
“Ik dacht het toch niet,” antwoordde die beslist. Susan glimlachte. Haar vriendin was een vrouw die heel goed wist wat ze wel en niet wilde, en zich door niemand iets liet opdringen dat haar niet aanstond. Met die eigenschap had ze vroeger op school menig leraar tot wanhoop gebracht.
Koopman maakte aanstalten iemand anders aan te spreken, maar leek zich toen te bedenken. Hij monsterde Katja van top tot teen. “2000 euro,” zei hij ten slotte. “Als jij hier voor ons in je broek plast, krijg je 2000 euro.” Verwachtingsvol keek hij Katja aan.
Geen schijn van kans, dacht Susan. Katja liet zich niet gek maken door de eerste de beste C-artiest.
“Het is belastingvrij,” vervolgde Koopman. “En het staat vandaag nog op je rekening.”
Tot haar verbazing zag Susan de blik in Katja’s ogen veranderen. “3000,” hoorde ze haar vriendin zeggen. “Maak er 3000 van en ik doe het.”
“We hebben een kandidaat!” brulde Koopman geestdriftig.

Seconden later keek Susan verbijsterd toe hoe Katja in het midden van de cirkel ging staan. Was het werkelijk waar? Ging haar vriendin nu doodleuk doen wat zij uit schaamte niet had gedurfd? Ze zag hoe de presentator zijn arm om Katja’s schouders legde.
“Hoe heet je?” vroeg Koopman.
“Katja,” antwoordde Katja. Op het eerste gezicht leek ze ijzig kalm, maar aan een subtiele zenuwtrek bij haar mond herkende Susan dat ze nerveus was.
“En moet je op dit moment een beetje nodig?”
“Ja, best wel,” zei Katja.
“Dan mag het geen al te groot probleem worden,” concludeerde Koopman. “Nou Katja, ga je gang.” Hij zette een stapje opzij. “Kom op, moedig haar een beetje aan, dames en heren!”
“Kat-ja, Kat-ja!” scandeerde het publiek uitzinnig. Blozend nam Katja de verbale ondersteuning in ontvangst. Ze zette haar voeten een stukje uit elkaar en plaatste haar handen in haar zij.
Vanuit het publiek sloeg Susan het tafereel ademloos gade. Ze had niet verwacht dat de altijd op en top verzorgde Katja zich zou laten verleiden zichzelf te bevuilen. Maar nu ze daar eenmaal stond, zo wist Susan, zou het haar eer te na zijn met een droge broek af te druipen. Elk moment verwachtte ze een natte plek te zien verschijnen in Katja’s kruis.

Maar er gebeurde niets. Ook in Katja’s brein leek een blokkade te zitten die het haar onmogelijk maakte de controle over haar sluitspier op te geven. Ze maakte een verontschuldigend gebaar.
“Kom op, Katja,” jaagde presentator Koopman haar op, “doe maar net of je op het toilet zit.”
“Het is heel moeilijk,” giechelde Katja zenuwachtig.
“Amateur,” mompelde Susan misprijzend. Ze had het onbehaaglijke gevoel dat zijzelf daar had moeten staan om het nu drie rijen dikke publiek een lesje broekplassen te geven. Maar het ontbrak haar aan moed om alsnog naar voren te stappen.
Het was een wonderlijk schouwspel: de aantrekkelijke Katja met haar lange donkere haren en weinig verhullende witte zomertopje, die, opgezweept door een joelende menigte, met licht gespreide benen haar best stond te doen haar wonder boven wonder nog smetteloze gele broek alsnog te bezoedelen.
Een luid gejuich steeg op toen er tussen Katja’s benen eindelijk een klein donker plekje verscheen. Gespannen aanschouwde Susan de gênante vertoning. Ze zag hoe de natte kring in Katja’s broek langzaam maar zeker groter werd. Een rilling ging door Susan heen toen ze zich voorstelde hoe het zou zijn geweest als ze daar zelf had gestaan.
Ze wachtte op het moment dat haar vriendin alle schroom van zich zou afwerpen en haar complete broek van boven tot onder drijfnat zou plassen. Maar zover kwam het niet: de natte vlek was pas tot halverwege haar bovenbenen gegroeid toen Katja met vuurrode konen verklaarde dat ze klaar was.
“Heel goed gedaan,” riep Koopman opgetogen. “Trouwens goed dat je vanochtend een gele broek hebt aangetrokken: als hij straks is opgedroogd, zie je er niets meer van.”

“Het is een erg raar gevoel, het wordt ineens heel warm in je broekje.” Terwijl ze terugliepen naar Susans flat, raakte Katja niet uitgesproken over haar moedwillige plasincident. Onder het uitgelaten gegil van de omstanders had ze zojuist opgelaten de symbolische cheque van 3000 euro in ontvangst genomen. Nu, met haar van voor en achter bevlekte broek door de stad lopend, leek ze van de zenuwen niet te kunnen ophouden met praten. “En dan duurt het nog best lang voor je aan de buitenkant iets ziet,” babbelde ze verder.
Terwijl Susan de woordenvloed van haar vriendin over zich heen liet komen, zag ze hoe voorbijgangers elkaar quasi-onopvallend aanstootten en stiekeme blikken wierpen op de volwassen vrouw die het in haar broek had gedaan. Verschillende emoties streden in haar om voorrang. Plaatsvervangende schaamte werd afgelost door jaloezie, omdat Katja had gedaan wat zijzelf niet had gedurfd. Tegelijkertijd merkte ze tot haar schande dat de aanblik van de welgevormde Katja in haar plasbroek gevoelens van wellust bij haar teweegbracht.
“Het is moeilijk uit te leggen,” ratelde Katja door, “je zou het zelf moeten proberen om te weten hoe het voelt.”
Diep in Susan borrelde het verlangen op om luid uit te roepen dat ze de meest ervaren broekplaster van het Noordelijk halfrond was. Maar ze kreeg het niet over haar lippen.
Plotseling leek Katja zich te realiseren welke bizarre wending ze met haar actie had gegeven aan de zo ontspannen begonnen winkelmiddag. “Sorry hoor,” zei ze tegen Susan, “jij vindt het natuurlijk enorm ranzig dat ik in mijn broek heb gepiest.”
“Nee hoor, echt niet,” stelde Susan haar gerust. Alleen zijzelf wist dat daar geen woord aan gelogen was.

“O jeetje, wat erg. En zo heb ik over straat gelopen!” Katja sloeg haar hand voor haar mond. In de grote spiegel op Susans slaapkamer keek ze met grote ogen naar haar eigen spiegelbeeld. De vochtige kring rond haar kruis was al enigszins vervaagd, maar sprong nog altijd duidelijk in het oog. “Ik voel me smerig,” zei Katja. “Fijn dat ik hier even mag douchen.”
“Dat spreekt toch vanzelf,” antwoordde Susan.
“Het is maar goed dat ik net een paar nieuwe broeken heb gekocht,” grinnikte Katja, “want jij had er vast geen van jezelf uitgeleend aan iemand die zó met haar kleding omgaat.”
Susan glimlachte. Katja moest eens weten. Haar kast hing vol met broeken die ze één of meerdere malen had nat geplast. Het had haar best een spannend idee geleken Katja nietsvermoedend in één ervan te zien rondlopen.

Toen Susan vanuit de badkamer het geluid van de stromende douche hoorde, dook ze naar de slaapkamervloer. Met gestrekte arm trok ze met enige moeite een grote plastic zak onder haar bed vandaan. Ze maakte hem open en haalde de inhoud eruit. Besluiteloos staarde ze een tijdlang naar de witte broek met de lichtgele vlekken. Zou ze Katja vertellen dat ook zij een keer met een natte broek door een stad had gelopen, nagekeken door honderden stomverbaasde passanten? Zou ze haar vriendin in vertrouwen nemen en opbiechten dat het haar opwond volledig gekleed haar plas te laten lopen? Een betere gelegenheid dan deze zou ze nooit meer krijgen.

“Zo, ik ben weer helemaal fris,” verstoorde Katja Susans overpeinzingen. Gekleed in een setje spiksplinternieuwe kleren stapte ze de slaapkamer binnen.
Snel propte Susan de trofee van haar buitenlandse plasavontuur terug onder het bed. “Mooi zo,” glimlachte ze geforceerd.
“Ik heb mijn natte goed zolang even over de rand van het bad gehangen, naast jouw slip,” vervolgde Katja.
Susan voelde haar gezicht weer rood worden. Ze was glad vergeten dat het vochtige bewijs van haar ondeugende ochtendritueel nog open en bloot in de badkamer hing. “Eh, ja, dat is goed,” stamelde ze. Ze had het gevoel met een verklaring te moeten komen. “Die slip heb ik vanochtend per ongeluk in het water laten vallen,” voegde ze er haastig aan toe.
Katja’s plasbroek die bij háár in de badkamer hing. De gedachte prikkelde Susan in hoge mate. “Zeg Kat,” probeerde ze nonchalant te klinken, “als jij alvast naar de woonkamer gaat, dan zal ik zo een lekker sapje voor je inschenken.”

Een half uur later zette Katja haar lege glas op tafel. “Zo, nu ga ik naar huis,” zei ze, terwijl ze opstond.
Susan sprong overeind. “Goed, ik zal je even uitgeleide doen.” Opnieuw had ze moeten luisteren naar de eindeloze woordenstroom van haar vriendin, die er maar niet over uit kon wat ze die middag had gedaan. Susan had steeds meer moeite gehad haar aandacht erbij te houden. Het idee om haar eigen plasfetisj ter sprake te brengen, had ze laten varen. Vol ongeduld had ze gewacht tot Katja eindelijk haar vertrek aankondigde.
Bij de kapstok pakte Katja één van de plastic tassen die ze aan de shopsessie had overgehouden. “Als ik deze spullen overhevel naar een andere tas, kan ik hierin mijn natte goed meenemen.”
“Nee, nee, doe geen moeite,” wierp Susan schielijk tegen. “Ik heb je spullen al in de was gegooid.” Even hield ze stil. Op de achtergrond klonk het geklots van een draaiende wastrommel. “Hoor je dat, je kleren zijn al half schoon. Ik kom ze wel een keer bij je langsbrengen.”
“Nou, dank je,” zei Katja verbaasd. “Maar dat had je echt niet hoeven doen, hoor.”
“Och, het is een kleine moeite,” antwoordde Susan, “ik moest toch net een was doen.”

Susan zwaaide nog een laatste keer naar haar vriendin, en duwde toen de voordeur van haar flat dicht. Ze was eindelijk alleen. De afgelopen uren was ze heen en weer geslingerd tussen de meest uiteenlopende emoties: schaamte over haar heimelijke fetisj, jaloezie op haar onverschrokken vriendin en het verlangen iemand deelgenoot te maken van haar geheim. Maar nu voelde ze slechts nog de aangename spanning in haar onderbuik.
Susan ging naar het washok en schakelde de lege wasmachine uit. Toen liep ze door naar de badkamer. Een ogenblik staarde ze gebiologeerd naar Katja’s broek en witte string, die gezusterlijk naast haar eigen slipje over de badrand hingen. Toen begon ze de sluiting van haar jeans los te knopen.

Even later bekeek Susan zichzelf in de slaapkamerspiegel. De broek paste haar wonderwel, stelde ze vast. Voorzichtig voelde ze aan de nog enigszins klammige vlek in de lichtgele stof. Een siddering ging door haar ruggenmerg: wat ze nu ging doen was nog ondeugender dan Katja’s actie van vanmiddag. “Hooggeëerd publiek,” sprak ze hardop, “Susan zal u nu demonstreren hoe je écht in je broek plast.” Ze zette haar voeten wat verder uiteen en ontspande haar onderlijf.
Luttele seconden later voelde Susan een overdonderende explosie van warmte in haar kruis. Met bonkend hart observeerde ze haar spiegelbeeld. Het centrum van de al bijna onzichtbare vochtplek tussen haar benen kleurde weer donkergeel. Susan zette alle sluizen open. In een mum van tijd dijde de natte plek uit tot ver buiten de door Katja bereikte grens. Een gestaag aanzwellende straal kletterde vanuit de verzadigde stof op de laminaatvloer. Susan sloot haar ogen. Het gevoel van het steeds natter wordende textiel rond haar benen leek nog intenser dan gewoonlijk. Toen ze haar ogen weer opende, was haar leenbroek van top tot teen doorweekt. Het laatste beetje lichaamsvocht druppelde van de onderkant van de broekspijpen in de grote plas op de grond.
Een tomeloze opwinding maakte zich van Susan meester. Ze opende de ritssluiting van de drijfnatte broek en liet haar rechterhand naar binnen glijden. In Katja’s soppende string vonden haar vingers moeiteloos haar lekkerste plekje. Kreunend liet ze zich op haar knieën vallen. Haar wereld vernauwde zich tot de heerlijke sensatie van de gestaag toenemende tinteling tussen haar benen.
Het duurde niet lang voor Susan voor de tweede keer die dag een zinderend hoogtepunt bereikte.