Aan het eind van een vermoeiende werkdag trof Eva haar vriendin Lotte in het afgesproken restaurant. “Hoi Lot,” glimlachte ze schuldbewust. “Sorry dat ik te laat ben.”
Lotte stond op en begroette haar met drie uitbundige zoenen. “Geeft niks, Eef, ik ben er zelf ook nog niet zo lang. Hoe is-ie?”
Eva slaakte een diepe zucht. “Nou, best wel goed, maar druk, druk, druk… mijn hoofd loopt over van alle indrukken.”
Lotte lachte. “Ik weet hoe je je voelt. Ik had dat ook bij mijn eerste echte baan. Maar wees gerust: na een paar maanden wordt het vanzelf minder.”
Eva knikte dankbaar. “Dat is een hele geruststelling.”

Op haar drieëntwintigste was Eva zo nu en dan nog steeds onzeker over zichzelf. Ze koesterde de vriendschap met de vier jaar oudere Lotte, die haar in spannende tijden met raad en daad terzijde stond. Lotte was er geweest zolang Eva zich kon herinneren: als buurmeisjes, beiden enig kind, waren ze samen opgegroeid. Lotte was voor Eva altijd als een grote zus geweest.
Lotte was een aantrekkelijke brunette die met haar lange, slanke verschijning overal moeiteloos de aandacht op zich wist te vestigen. Blonde Eva, een halve kop kleiner, was daar vroeger weleens jaloers op geweest. Later had ze ontdekt dat ze met haar helderblauwe ogen en vrouwelijke welvingen niet voor haar vriendin hoefde onder te doen. In Eva’s tienerjaren hadden ze samen op menig dansfeest de jongens het hoofd op hol gebracht.
Lotte was een levensgenietster pur sang, die enorm was gesteld op haar vrijheid. Op haar zevenentwintigste verkoos ze een one night stand nog altijd boven een vaste relatie. Eva zelf stond wat serieuzer in het leven: al tweemaal had ze een langdurige verkering gehad, overtuigd de man van haar dromen te hebben gevonden. Beide keren had ze het uiteindelijk toch uitgemaakt, geplaagd door het knagende gevoel dat er iets ontbrak. Sinds drie maanden was ze nu weer vrijgezel. Het was niet haar intentie geweest, maar het gaf haar de gelegenheid weer wat meer met haar hartsvriendin op te trekken. Ze vond het heerlijk om samen met Lotte vanaf een terras de passerende mannen te beoordelen.

“Ik zou best weer eens een avond helemaal uit mijn dak willen gaan,” verzuchtte Eva. “Even helemaal loskomen van het werk. Naar een concert ofzo.”
“Daar wilde ik het net met je over hebben,” zei Lotte. “Volgende week is Coldplay in het land…” Ze draaide veelbetekenend met haar ogen.
“Ja, wrijf het er nog maar eens in,” kreunde Eva. Ze voelde de frustratie van een half jaar eerder weer opborrelen. “Die kaarten waren al uitverkocht voor ik het adres van de ticketsite had ingetikt.”
Lotte deed een duik in haar handtas. “Wat als ik jou nu zou vertellen,” zei ze met een mysterieuze glimlach, “dat ik toch nog twee veldkaarten heb weten te bemachtigen?” Triomfantelijk trok ze de concerttickets tevoorschijn. “Mag ik je uitnodigen met me mee te gaan?”
Eva’s hart maakte een sprongetje. “Je bent geweldig, Lot!” bracht ze blij verrast uit. Ze liet het goede nieuws even tot zich doordringen. “Weet je wat ik gaaf zou vinden,” vervolgde ze toen, “als we helemaal vooraan zouden kunnen staan!”
“Daar zouden we best voor kunnen gaan,” lachte Lotte. “Ik heb dat vroeger wel vaker gedaan. Dan moeten we wel extra vroeg aanwezig zijn. En voldoende eten mee het veld op nemen, want als je eenmaal een plekje hebt veroverd, kun je je niet veroorloven nog even iets te gaan kopen.” Een ogenblik leek ze in gedachten verzonken. Toen voegde ze er met een serieuze blik aan toe: “En je moet er rekening mee houden dat je lange tijd niet naar de wc kunt.”

Op de middag voor het concert parkeerde Lotte haar auto in de parkeergarage onder het stadion. “Ziezo, we zijn er,” zei ze terwijl ze de handrem aantrok. “Hier pal boven ons gaat het straks gebeuren.”
“Ik heb er onwijs veel zin in,” lachte Eva. Snel opende ze het passagiersportier. Ze was blij dat ze eindelijk kon uitstappen. De twee koppen thee die ze bij Lotte thuis had gedronken, waren haar het laatste deel van de rit danig parten gaan spelen.
Ze liepen de garage uit. “Zullen we eerst de inwendige mens maar eens gaan versterken?” opperde Lotte. “We hebben immers heel wat uurtjes staan voor de boeg.” Ze wees op het logo van een bekende pizzaketen. “Heb je zin in een stuk pizza?”
“Lekker!” antwoordde Eva. Ze volgde haar vriendin naar het fastfoodrestaurant.
“Ik ga eerst even naar de wc,” kondigde Eva aan toen ze binnen waren.
“Dat is goed,” antwoordde Lotte. “Ik zal intussen alvast bestellen. Wat wil je hebben?”

Even later draaide Eva de deur van het zo welkome toilethokje op slot. Haastig knoopte ze haar gulp open. Met enige moeite trok ze haar lichtblauwe skinny jeans van haar billen. Haar witte slip volgde. Snel zeeg ze neer op de zwarte wc-bril. Een tel later kletterde haar krachtige straal luid tegen het porcelein.
Eva slaakte een diepe zucht van opluchting. Als het moest kon ze haar plas best lang ophouden, maar ze hield niet van het drukkende gevoel van een volle blaas. Terwijl ze uitgebreid uitdruppelde, nam ze zich voor tijdens het concert niet te veel te drinken. Zodra ze beslag hadden gelegd op een mooie plek bij het podium, konden ze zich immers geen sanitaire stop meer permitteren.
Na het handen wassen monsterde Eva zichzelf in de spiegel. Ze fatsoeneerde haar blonde paardenstaart en trok haar nauwsluitende rode truitje recht. Goedkeurend knikte ze zichzelf toe. Haar outfit accentueerde al haar sterke punten, en de zorgvuldig aangebrachte make-up deed haar blauwe kijkers sprankelen. Naast de perfect gevormde Lotte had ze zich in het verleden weleens de mindere gevoeld, maar vandaag wist ze het zeker: ook zijzelf mocht er zijn.
Toen ze terugkeerde van het bevrijdende toiletbezoek, zag ze haar vriendin nog bij de toonbank in de rij staan. Ook Lotte had die ochtend duidelijk werk gemaakt van haar uiterlijk. Eva’s gegroeide zelfvertrouwen nam niet weg dat ze Lottes looks nog steeds bewonderde. Samen vormden ze best een mooi duo, bedacht ze glimlachend. Van een afstandje observeerde ze haar soulmate. In haar strakke zwarte broek had ranke Lotte eigenlijk een opvallend rond achterwerk, stelde Eva verwonderd vast. Het was haar nooit eerder opgevallen. Een tijdlang staarde ze gebiologeerd naar de billen van haar vriendin.

“Wil je misschien nog een stukje van mijn pizza proeven?” vroeg Lotte twintig minuten later. “Ik kan het zelf niet meer op.”
“Pfff, hou alsjeblieft op,” zuchtte Eva. Ze streek met haar hand over haar volle maag. “Ik hoef de eerste paar dagen niets meer te eten.”
“Mooi,” zei Lotte terwijl ze opstond. “Dan kunnen we onze plaats op het veld gaan innemen.” Ze pakte het dienblad met pizzarestanten en kieperde het leeg in een afvalbak. Ze liep in de richting van de uitgang. “Kom, Eef! Hoe eerder we er zijn, hoe beter.”
“Ik wil eigenlijk eerst nog een keer naar de wc,” zei Eva met een kleur. Ze vond het een beetje kinderachtig om zo snel al weer te gaan, maar ze wilde graag de laatste kans grijpen om haar blaas compleet te ledigen.
“Okee, ik wacht wel even,” zei Lotte.
“Moet jij niet ook even plassen?” vroeg Eva verbaasd. “De eerstvolgende acht uur is er geen gelegenheid meer.”
“Eh, ja, natuurlijk, dat is waar ook,” antwoordde Lotte. “Ik loop even met je mee.”

Niet lang daarna stonden de meiden in een nog vrijwel uitgestorven stadion te kijken naar de voorbereidingen op de bühne. Langzaam vulde de ruimte om hen heen zich met andere vroege vogels.
“We zijn mooi op tijd,” constateerde Lotte tevreden. “Zo’n mooie plek heb ik nog nooit eerder gehad. Het enige dat we nu nog nodig hebben, is een berg geduld.”
“Inderdaad,” knikte Eva. Ze verheugde zich op wat komen ging. Ze kon zich nog nauwelijks voorstellen dat haar grote idolen straks vlak voor haar neus zouden staan.
Lotte bracht haar mond naar Eva’s oor. “Je moet niet direct kijken,” zei ze op gedempte toon, “maar die gozer rechts van je kijkt voortdurend naar je boezem.”
Quasi-nonchalant wierp Eva een blik opzij. Ze zag hoe een jongen vier meter verderop snel zijn hoofd wegdraaide.
“Je hebt duidelijk bekijks,” lachte Lotte. Even leek ze haar woorden te overwegen, toen voegde ze eraan toe: “Ik kan hem geen ongelijk geven. Je ziet er heel lekker uit.”
“Dank je,” bloosde Eva.

Drie uur later had Eva ontdekt welke ontberingen een mens moest doormaken om bij een topconcert vooraan te staan. “Ik heb geen kont meer over,” verzuchtte ze, zittend op de harde houten vlonders die het voetbalveld bedekten. Voor de zoveelste keer stond ze op om haar benen te strekken. “We hadden kussentjes moeten meenemen.” Ze was blij met hun wereldplek pal voor het podium, maar wist nu al dat ze zich wel tweemaal zou bedenken voor ze dit wéér zou doen.
“Wil je nog steeds geen slokje?” vroeg Lotte, die nog in kleermakerszit op de grond zat. Ze reikte Eva één van de bekers cola light aan die ze bij binnenkomst tegen een woekerprijs hadden aangeschaft.
“Nee, dank je, ik heb nog geen dorst,” loog Eva. Haar mond was inmiddels uitgedroogd van het kletsen, maar voorlopig wilde ze haar vochtinname tot een minimum beperken. De frisdrank die ze bij de pizza had gedronken, was inmiddels behoorlijk ingedaald. Het liefst was ze nog snel even naar het toilet gegaan, maar dat was geen optie meer: overal om haar heen loerden inmiddels die-hard Coldplay-fans als aasgieren op elke mogelijkheid om een betere positie te veroveren. Om de druk op haar blaas binnen de perken te houden, zag Eva geen andere mogelijkheid dan voorlopig niets te drinken. Als het concert eenmaal was begonnen, zou ze wel verder zien.
“Goed dan, ik zal het niet meer vragen,” lachte Lotte. Eva zag hoe haar vriendin zelf nog eens een flinke teug cola nam.

Toen na een eeuwigheid wachten eindelijk het voorprogramma was begonnen, was de temperatuur in de zaal behoorlijk opgelopen. Nu de hoofdshow begon te naderen, kwam de massieve mensenmassa achter de dames steeds verder naar voren. Eva begon het benauwd te krijgen. Haar keel voelde inmiddels aan als schuurpapier. Ze realiseerde zich dat ze het tegenovergestelde had gedaan van wat onder deze omstandigheden verstandig was: extra veel drinken.
Een jongen met een frisdrankcontainer op zijn rug ploegde zich moeizaam door de dikke mensenhaag. Eva wenkte hem. “Wil je ook nog een cola, Lot?” schreeuwde ze in Lottes oor. Haar metgezel knikte gretig.
Even later zette Eva de grote beker cola aan haar mond. Het koele vocht was een weldaad voor haar uitgedroogde tong en keel. Ze merkte hoe haar lichaam de vloeistof gulzig absorbeerde. Ze voelde zich direct een stuk beter. Aan het gevoel van een deels gevulde blaas was ze inmiddels gewend geraakt. Ze verbeeldde zich zelfs dat haar aandrang om te plassen weer wat was verminderd. Misschien had ze Lottes sanitaire waarschuwing iets te serieus genomen, concludeerde ze. Lotte zelf zorgde immers ook dat ze voldoende vocht tot zich nam. Tevreden met die vaststelling nam Eva nog een slok van haar frisdrank.
Vanuit haar ooghoek zag ze de nieuwsgierige jongen weer herhaaldelijk naar haar kijken. Het streelde haar ego, maar gek genoeg deed het haar niet zoveel als Lottes compliment van daarstraks.
Toen, na uren wachten, was het eindelijk zover: de mannen van Coldplay betraden het podium. Eva vergat op slag alles om zich heen. In vervoering juichte ze mee met de rest van het publiek. De adrenaline gierde door haar aderen toen Chris Martin vlak vóór haar zijn positie achter de microfoon innam. Eva gooide haar handen in de lucht. Luidkeels zong ze mee met alle nummers die ze zo goed kende.

Na enige tijd voelde Eva iemand op haar schouder kloppen. Het was een meisje met een mobiele biertap die gebaarde of ze wat wilde drinken. Eva was geen grote drinker, maar nu de temperatuur in het kolkende stadion steeds grotere hoogten bereikte, leek een verfrissend biertje haar opeens wel erg aantrekkelijk. Het zou de feestvreugde alleen maar verhogen. Vragend keek ze naar Lotte.
“Tuurlijk, ga je gang,” schreeuwde Lotte in haar oor. “Ik ben de Bob, dus jij kunt drinken wat je wilt. Ik neem zelf zo meteen nog een fris.”
In haar opwinding merkte Eva niet dat de cola van daarstraks haar blaas begon te bereiken. “Doe er meteen maar twee,” lachte ze naar het biermeisje.

Het was een concert zoals Eva nog nooit had meegemaakt. Als in trance onderging ze de opzwepende muziek en de spectaculaire lichtshow. Geholpen door de alcohol waande ze zich in de zevende hemel. Alles leek volmaakt, tot vanuit de achtergrond vaag het alarmsignaal van haar lichaam doordrong: ze moest plassen!
Met een ruk ontwaakte Eva uit haar roes. Amper een uur na haar eerste biertje gaf haar blaas onomwonden te kennen dat het de hoogste tijd was om afvalwater te lozen. Ze wierp een blik over haar schouder. Direct achter haar stond een schier ondoordringbare mensenzee. Als ze naar de wc zou gaan, zou ze haar plekje bij het podium nooit meer kunnen heroveren. Ze zou Lotte tot het eind van de show in de steek moeten laten. Eva keek op haar horloge. De tijd was snel gegaan. Ze schatte in dat Chris en zijn mannen nog hooguit drie kwartier zouden spelen. Ze besloot dat ze het ongemak van een volle blaas nog maar even moest verdragen. In een poging de druk te verlichten, kruiste ze haar benen. Ze richtte haar blik weer op de stage.

Maar het lukte Eva niet meer zich te concentreren op wat er vóór haar gebeurde. Al haar aandacht werd opgeëist door haar steeds luider protesterende blaas. Ze keek om zich heen. Er was niemand die enige aandacht aan haar besteedde. Zelfs de jongen die zijn ogen urenlang niet van haar had kunnen afhouden, werd volledig in beslag genomen door het optreden van zijn idolen. Stiekem drukte Eva haar hand in haar kruis. Het gaf haar zwoegende bekkenbodemspieren een moment rust. Maar het halve uur dat ze naar schatting nog moest overbruggen, leek opeens een eeuwigheid. Ze móést Lotte vertellen dat ze hun topplek voortijdig zou verlaten.
“Tof hè,” schreeuwde Lotte in Eva’s oor. “Ik vind het echt geweldig om hier met jou te staan.”
“Ja, supervet!” gilde Eva terug. Ze forceerde een glimlach. Toen ze haar vriendin weer vooruit zag kijken, duwde ze snel weer haar hand tussen haar benen.

Terwijl de show zijn hoogtepunt naderde, raakte Eva steeds meer in paniek. De onaangename spanning op haar blaas werd hoe langer hoe heviger. Tot haar verbijstering zag ze hoe Lotte intussen doodleuk haar zoveelste cola achterover sloeg. Gefrustreerd concludeerde Eva dat zijzelf blijkbaar een uitzonderlijk zwakke blaas had. Vertwijfeld probeerde ze een houding te vinden waarin haar aandrang weer beheersbaar werd, maar haar pogingen waren tevergeefs. Ten einde raad besloot ze dat de grote finale dan maar aan haar neus voorbij moest gaan: ze had geen andere keus dan nú een toilet op te zoeken. Ze wendde zich tot Lotte.
Op dat ogenblik zette de band de eerste tonen in van publieksfavoriet Talk. Er ging een zindering door de zaal.
“Wauw,” riep Lotte, zichtbaar bewogen. “Dit is nou het moment waarvoor ik jou heb uitgenodigd. Jouw lievelingsnummer!” Ze tilde Eva’s hand op en zwaaide hem geestdriftig heen en weer in de lucht. Eva kon het niet over haar hart verkrijgen naar de wc te gaan.
In de eindeloze vijftien minuten die volgden, vocht ze verbeten door tegen haar opstandige blaas. Toen ging eindelijk het zaallicht aan.

“O meid, wat een opluchting is dit. Ik stond écht op knappen,” hoorde Eva een vrouw in het voorbijgaan tegen haar vriendin roepen. Ze wierp een benauwde blik op de lange rij vóór haar, die zich ontmoedigend langzaam in de richting van de damestoiletten bewoog. Het zou haar nog minstens twintig minuten kosten om de verlossende wc-pot te bereiken, schatte ze in.
Zachtjes wreef Eva over haar pijnlijke buik. Ze had de normale gebruikscapaciteit van haar blaas inmiddels ruimschoots overschreden. Ze voelde hoe haar lijf nu alles in het werk stelde de overtollige inhoud richting uitgang te stuwen. Nog héél even volhouden, hield ze zichzelf voor. Verbeten klemde ze haar dijen nog eens extra strak tegen elkaar.
“Het was écht vet, vind je niet?” vroeg Lotte enthousiast.
“Ja, het was helemaal top,” antwoordde Eva. Ze probeerde ontspannen over te komen. Vanzelfsprekend had ze haar hartsvriendin kunnen vertellen hoe nodig ze moest plassen, maar in situaties als deze stak de onzekerheid van vroeger weer de kop op. Tot driemaal toe had zíj het initiatief genomen om naar de wc te gaan. Lotte, die veel meer had gedronken, gaf nog altijd geen krimp. Op dit soort momenten voelde Eva zich weer het kleine meisje van vroeger, dat gefrustreerd moest constateren dat haar grote vriendin beter was dan zij.

Op zoek naar afleiding bestudeerde Eva de langslopende mensen. Een jong meisje keek verlangend naar de ingang van de toiletten. Ze werd meegesleept door haar vriend, die kennelijk geen zin had om te wachten. Eva kon hem geen ongelijk geven: de fortuinlijke dames die de toilethokjes hadden bereikt, leken er stuk voor stuk hun gemak van te nemen, zich onbewust van het leed dat er achter hen werd geleden. Maar Eva had geen andere keus dan te blijven staan: haar overvolle blaas schreeuwde om verlossing. Ze voelde een sterke drang om weer naar haar intieme delen te grijpen, maar schaamte weerhield haar daarvan. Dapper probeerde ze de schijn op te houden dat ze als een volwassen vrouw volkomen ontspannen haar beurt afwachtte.
Ze kon zich niet herinneren ooit zo’n hoge nood te hebben gehad als op dit moment. Het horrorscenario waarin ze alle controle zou verliezen, leek opeens heel reëel. Eva’s gedachten gingen terug naar haar basisschooltijd. Toen ze een jaar of tien was had ze een keer in het vuur van een spel verzuimd op tijd naar de wc te gaan. Voor het oog van al haar klasgenoten had ze het in haar broek gedaan. Tot overmaat van ramp was de school niet voorbereid geweest op ongelukjes in de bovenbouwklassen. Doodongelukkig had ze zich gevoeld toen ze in een veel te krappe noodbroek naar huis moest lopen, met haar natte goed in een plastic tasje.
Ze huiverde bij de gedachte aan een herhaling van deze vernedering op volwassen leeftijd.

Op dat moment voelde Eva een warme gloed tussen haar benen. Geschrokken keek ze omlaag. Tot haar afgrijzen zag ze hoe haar lichte spijkerbroek vanuit het kruis langzaam donkerblauw kleurde. In paniek probeerde ze het commando over haar waterhuishouding te heroveren, maar haar getergde sluitspier weigerde nog langer haar bevelen op te volgen. “O, Lotte…,” piepte ze met een benepen stemmetje.
Lotte draaide haar hoofd naar haar toe. “Wat is er, Eef?” vroeg ze verbaasd, onwetend van de wanhopige strijd die haar vriendin al die tijd had gestreden.
“Hé, moet je dát zien man,” hoorde Eva een jongen roepen. “Die chick staat in d’r broek te zeiken!” Ze zag de ogen van haar metgezel groter worden.
“Eva… wat doe je?” stamelde Lotte onthutst. Vol ongeloof staarde ze naar de steeds natter wordende jeans van haar vriendin.

Een paar tellen later zigzagde Eva gejaagd tussen de mensenmassa door, op zoek naar de uitgang van het stadion.
“Eva, wacht nou even,” hoorde ze Lotte achter zich roepen. “Met wat doekjes kun je je op de wc toch een beetje droog deppen? We kunnen vragen of je even vóór mag!”
“Nee,” jammerde Eva compleet over haar toeren, “ik wil hier zo snel mogelijk weg.” Al hollend en stilstaand slaagde ze er niet in de sluizen weer te sluiten. Onophoudelijk voelde ze warm lichaamsvocht langs haar benen stromen. Verbijsterde blikken en wijzende vingers waren haar deel. Met die nat geplaste broek onder haar sexy truitje en opgedofte gezicht moest ze een surrealistische aanblik bieden. Tevergeefs probeerde ze zich af te sluiten van het uitzinnige gejoel van groepjes jongeren die haar in het vizier kregen.
“Kijk nou, een kleuter met tieten!”
“Hé schatje, word je nou nat omdat je mij ziet?”
“Zou je die broek niet eerst even uitdoen?”
Na wat een eeuwigheid leek te duren, bereikte Eva de uitgang van het stadion. “Hé lekker ding,” hoorde ze een laatste grappenmaker roepen, “daar hebben ze wc’s voor uitgevonden, hoor!”

Met haar blik op oneindig snelde Eva door de parkeergarage. Pas bij Lottes auto durfde ze stil te staan. Uit het zicht van nieuwsgierige blikken aanschouwde ze de waterschade die ze had aangericht. Er viel niets meer te redden: de broek waarin ze zich vanmiddag nog zo sexy had gevoeld, was van boven tot onder doordrenkt met haar plas. Haar compleet verzadigde broekspijpen druppelden nog na in haar pas gekochte rode schoenen. Door haar tranen heen zag ze hoe haar vriendin hijgend kwam aanlopen.
“Eva, meisje toch, hoe kon dit opeens gebeuren?” vroeg Lotte bezorgd. “Ik had totaal niet in de gaten dat je zo’n hoge nood had.”
Eva voelde zich een zielig hoopje ellende. “O Lot, ik schaam me zo verschrikkelijk,” snikte ze. “Wat moet jij wel niet van me denken?” Ze durfde haar vriendin niet aan te kijken.
Lotte stapte op haar toe en sloeg een arm om haar heen. “Ach meid, het is niet het einde van de wereld,” sprak ze troostend. Ze gaf Eva een schalkse knipoog. “Je hebt ons in ieder geval een hoop wachttijd bespaard.”
Eva kon er niet om lachen. “Hoe moet ik nu thuiskomen?” vroeg ze vertwijfeld. “Ik kan met die vieze broek toch niet op jouw bekleding gaan zitten?”
“Geen zorgen,” zei Lotte. “Ik heb achterin nog een oude deken liggen. Daar kun je wel op zitten.”

Niet veel later sloten ze aan in de lange file van vertrekkende concertgangers. Eva zat zwijgend op haar deken.
“Maar waarom ben je dan niet eerder naar de wc gegaan?” vroeg Lotte niet-begrijpend. “Zo belangrijk is die plek bij het podium toch ook weer niet?”
Lotte voelde zich als een klein kind dat vermanend door haar moeder werd toegesproken. Mistroostig staarde ze naar haar doorweekte broekspijpen. “Ik wilde het niet voor jou verpesten,” zei ze zachtjes. Er volgde een langdurige stilte.
Somber vroeg Eva zich af hoe ze straks haar huis zou moeten bereiken. Ze huurde een klein tweekamerappartement in een gebouw dat voornamelijk werd bewoond door studenten. Om er te komen moest ze te voet een groot plein oversteken, dat op uitgaansavonden als deze tot diep in de nacht was bevolkt door groepjes stappers. Ze zou nooit ongezien de ingang van het complex kunnen bereiken. “Zou ik bij jou thuis misschien een droge broek mogen aantrekken?” vroeg ze aan Lotte. “Dan loop ik van daaruit wel naar huis.”
Lotte begreep Eva’s zorg. “Tegen de tijd dat we thuis zijn is die broek al een heel eind opgedroogd. Niemand zal iets in de gaten hebben,” zei ze geruststellend. “Maar natuurlijk mag je er ook één van mij lenen.” Schijnbaar zonder afkeer gaf ze Eva een vriendschappelijk klopje op haar klamme bovenbeen.
“Wil je me beloven dat je dit nooit aan iemand zal vertellen?” vroeg Eva ongerust.
“Natuurlijk,” antwoordde Lotte, “dat spreekt toch voor zich?”

Eva was blij dat Lotte een eindje buiten het centrum woonde. Toen Lotte om één uur ’s nachts haar auto voor het flatgebouw parkeerde, was de straat totaal verlaten. Eva kon in haar beschamende toestand ongezien de ingang bereiken.
Even later knipte Lotte het licht in de hal van haar appartement aan. “Zo, laat mij de schade maar eens inspecteren,” grapte ze. “Ah, zie je wel, je ziet er al bijna niets meer van. Je zou in deze outfit zó de stad in kunnen.” Toen ze zag dat haar poging tot relativering een averechtse uitwerking had op Eva’s gemoedstoestand, vervolgde ze serieus: “Ik zal een handdoek en een droge broek voor je pakken, dan kun je je even opfrissen.” Ze verdween in de slaapkamer.
In de hal hing een manshoge spiegel. Eva dwong zichzelf erin te kijken. Vol afgrijzen aanschouwde ze haar allesbehalve florissante spiegelbeeld. De contouren van de schandvlekken in haar broek waren inderdaad al vervaagd, maar het beeld liet geen ruimte voor interpretatie: hier stond een volwassen vrouw die het als een baby in haar broek had gedaan. Haar uitgelopen make-up verried dat het niet vrijwillig was gebeurd.
Lotte kwam terug met een handdoek, een washandje, en een donkerblauwe legging. “Alsjeblieft,” zei ze. Het is natuurlijk niet helemaal jouw maat, maar ik denk dat deze je wel past.
“Dank je wel,” zei Eva.
“Als je wilt kun je hier vannacht gezellig blijven logeren,” bood Lotte aan.
Eva schudde haar hoofd. “Dat is lief, maar ik ga zo meteen liever naar huis.”

Pas toen ze zich in Lottes bescheiden badkamer had teruggetrokken, durfde Eva zich enigszins te ontspannen. Ze was veilig: niemand zou haar meer in deze mensonterende staat kunnen betrappen. Met enige moeite wist ze zich te ontdoen van haar strakke spijkerbroek, waarvan de vochtige pijpen hinderlijk aan haar benen bleven plakken. Ze liet haar natte slip op haar enkels glijden en nam plaats op de uitnodigende wc-pot. Met een zucht van bevrijding ontdeed ze zich eindelijk van het restant van haar blaasinhoud, keurig op de daartoe geëigende plek.
Nadat ze ze zich helemaal had uitgekleed, spoelde Eva onder de douche de schande van zich af. Minstens tien minuten genoot ze met gesloten ogen van het heerlijke warme water op haar afgekoelde lichaam.

“Weet je zeker dat je niet wilt blijven slapen?” vroeg Lotte toen ze bij de voordeur afscheid namen.
“Ja,” knikte Eva. “Ik wil graag even alleen zijn.” In Lottes aangenaam droge, maar veel te lange legging voelde ze zich nog steeds ongemakkelijk. Ze vroeg zich af wat het vernederende voorval van die dag zou betekenen voor haar vriendschap met Lotte. Zou ze zich voortaan weer de mindere voelen?
Lotte leek haar gedachten te kunnen lezen. “Zit maar niet te veel in over wat er vandaag is gebeurd,” drukte ze Eva op het hart. “Ik zal niet anders naar je gaan kijken. Zoiets kan iedereen gebeuren.”
Eva liet die woorden een moment tot zich doordringen. Toen keek ze haar vriendin verwonderd aan. “Maar hoe kun jij het dan zo lang volhouden? Jij bent sinds de pizza niet meer naar de wc geweest, en je hebt veel meer gedronken dan ik. Heb jij soms een blaas van gewapend beton?”
Tot haar verbazing zag Eva het gezicht van haar vriendin kleuren. “Eh, ja, eh…,” begon Lotte aarzelend, “ik, eh… ik had dit eigenlijk nooit aan iemand willen vertellen, maar ik neem aan dat jij nu ook wel een geheimpje kunt bewaren.”
Eva knikte nieuwsgierig.
Lotte schraapte haar keel. “Bij mij is het ooit ook bijna misgegaan,” vertelde ze blozend. “Sindsdien neem ik bij dit soort gelegenheden altijd mijn voorzorgsmaatregelen.” Ze vouwde de zoom van haar broek omlaag. Eva’s mond viel open toen ze de rand van een grote witte luier ontwaarde.
“Dus je hoeft je nergens voor te schamen,” zei Lotte vlug. “Je bent en blijft een geweldige meid.” Ze bracht haar mond naar Eva’s gezicht. Gewoontegetrouw wilde Eva haar de wang toekeren. Ze schrok van de onverwachte zoen op haar mond.
“Ik zie je gauw weer.” glimlachte Lotte verlegen.
“Ja, tot gauw,” antwoordde Eva beduusd.

Toen ze even later door de donkere straten van de stad wandelde, voelde Eva zich merkwaardig. Maar gek genoeg kwam dat niet door het feit dat ze in een plastic tasje een vieze plasbroek met zich meedroeg. Ook de wetenschap dat haar vriendin het in haar bijzijn de hele dag heimelijk in haar broek had gedaan, maakte niet dat ze zich in een wonderlijke droom waande. Nee, het gevoel werd veroorzaakt door Lottes kus, die nog natintelde op haar lippen.
Onzeker van wat de toekomst zou brengen, liep Eva naar huis.